Ψυχολογικά Μυστικά

Δρ Ευστράτιος Παπάνης Η Ψυχολογία με λόγια απλά Μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι είχαν καθίσει να ξεκουραστούν στα απόμερα των δικών τους κόσμων. Εκείνος βαρέθηκε το κόκκινο της ζωής του κι εκείνη έχανε την υπομονή της με το αμείλικτο μπλε, που όριζε τα συναισθήματα της.  Στο σημείο, που εφάπτονταν τα σύμπαντα τους, ένα λαμπερό μωβ έβαφε τον ορίζοντα και τους πόθους τους. Εδώ θα ζήσουμε για πάντα μαζί.  -Τι υπέροχο, αυτοκρατορικό χρώμα ψιθύρισε. Πόσο πιο υποβλητικό το βιολετί και με τι τρόπους μου θυμίζει το πορφυρό του κόσμου μου, που έχω συνηθίσει, είπε εκείνος.  – Με εξεγείρει αυτός ο τόπος, θαύμασε κι εκείνη. Τι απαλό το μενεξεδί και πώς με εκσφενδονίζει πίσω στο μπλε των αναμνήσεων και των αγαπημένων μου. Εδώ θα ζήσουμε μαζί. Εδώ, που οι λογισμοί και τα καρδιοχτύπια ενώνονται στο ιώδες της οικουμένης. Όμως ο χρόνος γκρίζαρε την αγάπη τους και η συνήθεια καταπόντισε τις αισθήσεις και τις ανοχές τους.  -Δεν είναι μωβ, είπε εκείνος, δες πώς το ερυθρό υπερτερεί και το κυανό ενσωματώνει

Δρ Ευστράτιος Παπάνης  Η Ψυχολογία με λόγια απλά Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, που ήθελε στο τέλος, να ζουν οι ήρωες του καλύτερα από εκείνους, που το διαβάζουν. -Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, είπε ο αφηγητής. Να, δες εμένα. Φαίνομαι να σκαρώνω σαν αοιδός τους μύθους και να διαπλάθω τους ήρωες, να προνοώ για το τέλος, έτσι ώστε, όσοι ακούν το παραμύθι να νομίζουν πως ζουν καλύτερα, όμως και γω ακόμα ο δημιουργός σου κλυδωνίζομαι από την απορία αν είμαι πιο αληθινός από σένα. -Αθροίζω τις στιγμές μου, μα δε συμπληρώνεται η ζωή μου -Αναμετρώ όσα θυμάμαι και δεν γράφεται η ιστορία μου. -Στοιχίζω συναισθήματα, κίνητρα και πράξεις, όμως κάτι λείπει για να περικλείσει την ύπαρξη μου. -Να συλλέξω, πασχίζω, τα κομμάτια, που με απαρτίζουν, ενώ όλα διαφεύγουν, απωθούνται, διαλύονται -Στη γραμμή, αγαπημένα και πολύτιμα, τα πρόσωπα, που με καθόριζαν, εντούτοις ξεχασμένες οι σχέσεις και η πλοκή, που τα συν

Δρ Ευστράτιος Παπάνης https://psichologiagr.com Είναι τρομακτική και με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες η διαπίστωση ότι η παιδική ηλικία ή τουλάχιστον τα βασικά συστατικά της τείνουν να περιοριστούν στις μέρες μας. Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν, για να εισέλθουν σε μια παρατεταμένη εφηβεία, και οι γονείς, αποκομμένοι από τα ενοποιητικά, παραδοσιακά στοιχεία, που δόμησαν την οικογένεια, σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, επιτείνουν με τις πραγματιστικές επιλογές τους τη δυσοίωνη αυτή κατάσταση. Η παιδικότητα είναι συνυφασμένη με το μαγικό, το άρρητο και το υπερφυσικό. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μύθο, τον ανθρωπομορφισμό και τον ανιμισμό, με άλλα λόγια με την παρηγορητική αφήγηση-το παραμύθι. Η ίδια η λογική αναπτύσσεται ως αντιπαραβολή προς το φανταστικό και χωρίς αυτό μένει κενό γράμμα και οικοδόμημα δίχως στέρεες ρίζες. Η εξιστόρηση, η αναπαλαισίωση της πλοκής, η στιχομυθία, η ποιητικότητα, συνιστώσες, που δημιούργησαν το θέατρο και πολλές μορφές τέχνης και που διατήρησαν αλ

  Δρ Ευστράτιος Παπάνης https://psichologiagr.com Οι έρωτες του μπλε και του κόκκινου Ευστράτιος Παπάνης Μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι είχαν καθίσει να ξεκουραστούν στα απόμερα των δικών τους κόσμων. Εκείνος βαρέθηκε το κόκκινο της ζωής του κι εκείνη έχανε την υπομονή της με το αμείλικτο μπλε, που όριζε τα συναισθήματα της. Στο σημείο, που εφάπτονταν τα σύμπαντα τους, ένα λαμπερό μωβ έβαφε τον ορίζοντα και τους πόθους τους. Εδώ θα ζήσουμε για πάντα μαζί. Τι υπέροχο, αυτοκρατορικό χρώμα ψιθύρισε. Πόσο πιο υποβλητικό το βιολετί και με τι τρόπους μου θυμίζει το πορφυρό του κόσμου μου, που έχω συνηθίσει, είπε εκείνος. – Με εξεγείρει αυτός ο τόπος, θαύμασε κι εκείνη. Τι απαλό το μενεξεδί και πώς με εκσφενδονίζει πίσω στο μπλε των αναμνήσεων και των αγαπημένων μου. Εδώ θα ζήσουμε μαζί. Εδώ, που οι λογισμοί και τα καρδιοχτύπια ενώνονται στο ιώδες της οικουμένης. Όμως ο χρόνος γκρίζαρε την αγάπη τους και η συνήθεια καταπόντισε τις αισθήσεις και τις ανοχές τους. Δεν είναι μωβ, είπε εκείνος, δ

 Ο λύκος, οι ύαινες και τα τρία γουρουνάκια Μια διήγηση για μεγάλα και μικρά παιδιά  Ευστράτιος Παπάνης  https://psichologiagr.com   Υπάρχει μια μέρα στο τέλος των δίσεκτων ετών, που τα παραμύθια λήγουν με απροσδόκητο, ακόμα και αντίστροφο τρόπο. Όχι αναγκαστικά καλό ή κακό, γιατί αιώνες τώρα ξέρουμε πως αυτά τα δυο, καταδότες των Θεών είναι, έτσι που, όταν έρχονται δήθεν ακάλεστα στους ζωντανούς, φέρνουν εκβάσεις περίεργες και συνέπειες απρόβλεπτες και μοίρες.  Συμβαίνει, λοιπόν, τότε ο κοντορεβυθούλης να γίνεται πανύψηλος, η Κοκκινοσκουφίτσα να φτάνει στη γιαγιά, κινδυνεύοντας από τα βόλια μονάχα του επίδοξου κυνηγού, ο καθρέφτης να σπάει σε χίλια κομμάτια, πριν ανακηρύξει την ομορφότερη, οι πέτρες με τις οποίες τα κατσικάκια γέμισαν την κοιλιά του κοιμισμένου λύκου να είναι αβύθιστες ελαφρόπετρες και το γοβάκι της Σταχτοπούτας, ανέλπιστα, να χωράει στο πόδι της μεγαλύτερης αδερφής!  Σε ένα τέτοιο παραμύθι κάποτε, και ενώ η εμβόλιμη μέρα του χρόνου είχε για τα καλά μπει, τα τρία γουρ