Τα παραμύθια του απροσδόκητου
Δρ Ευστράτιος Παπάνης
- Οι έρωτες του μπλε και του κόκκινου
Ευστράτιος Παπάνης
Μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι είχαν καθίσει να ξεκουραστούν στα απόμερα των δικών τους κόσμων. Εκείνος βαρέθηκε το κόκκινο της ζωής του κι εκείνη έχανε την υπομονή της με το αμείλικτο μπλε, που όριζε τα συναισθήματα της.
Στο σημείο, που εφάπτονταν τα σύμπαντα τους, ένα λαμπερό μωβ έβαφε τον ορίζοντα και τους πόθους τους. Εδώ θα ζήσουμε για πάντα μαζί.
- Τι υπέροχο, αυτοκρατορικό χρώμα ψιθύρισε. Πόσο πιο υποβλητικό το βιολετί και με τι τρόπους μου θυμίζει το πορφυρό του κόσμου μου, που έχω συνηθίσει, είπε εκείνος.
– Με εξεγείρει αυτός ο τόπος, θαύμασε κι εκείνη. Τι απαλό το μενεξεδί και πώς με εκσφενδονίζει πίσω στο μπλε των αναμνήσεων και των αγαπημένων μου. Εδώ θα ζήσουμε μαζί. Εδώ, που οι λογισμοί και τα καρδιοχτύπια ενώνονται στο ιώδες της οικουμένης. Όμως ο χρόνος γκρίζαρε την αγάπη τους και η συνήθεια καταπόντισε τις αισθήσεις και τις ανοχές τους.
- Δεν είναι μωβ, είπε εκείνος, δες πώς το ερυθρό υπερτερεί και το κυανό ενσωματώνει.
Έπρεπε να το είχα καταλάβει: Μόνο τα κόκκινα σου στοιχεία μπορώ να ανεχτώ, εκείνα, μέσα στα οποία είχα βυθιστεί στην παιδική μου ηλικία.
- Βαρέθηκα το μωβ, συμπλήρωσε κι εκείνη. Μου θυμίζει το μπλε, που τόσο με καταπίεζε, από τα παιδικά μου χρόνια. Ουράνια τόξα οι τόποι μου, όχι μονόχρωμες εμμονές σε μία απόχρωση.
Κι έτσι χωρίστηκαν. Και από τους καιρούς εκείνους οι έρωτες, που με δανεικά χρώματα εκστασιάζονται, χωρίς να γεννήσουν το δικό τους, καταδικασμένοι είναι να πεθαίνουν μέσα σε ασπρόμαυρες ειμαρμένες.
- Η μυστική λειτουργία
Ευστράτιος Παπάνης
Στην εκκλησία του χωριού μου κάποιες χειμωνιάτικες βραδιές, την ώρα που ο εσπερινός τελειώνει και οι πόρτες της κλειδώνουν απέξω το κρύο και την ακινησία, ξεκινά η μυστική λειτουργία.
Κίτρινα φώτα στους δρόμους διυλίζουν τη βροχή, τους φόβους, την ερημιά.
Από νωρίς έχουν κλειστεί στα σπίτια τους οι κάτοικοι μαζί με τις έγνοιες τους και ο αέρας διαπερνά τα σοκάκια,τις αυταπάτες, τις γρίλιες και τις κερκόπορτές τους.
Μα ο νους, που ερωτεύτηκε τα άυλα, ακούει στο σφύριγμά του ανέμου τα αόρατα σήμαντρα να καλούν για το μεγάλο απόδειπνο. Ιερείς από αλλοτινές εποχές ντύνονται τα άμφια των αιώνων και παίρνουν τις θέσεις τους στο ιερό, στα εξαπτέρυγα, που λαμποκοπούν ζωντανεμένα, στο θυσιαστήριο, στην πρόθεση.
Στα στασίδια γνώριμες μορφές, που από καιρό έχουν πεθάνει. Οι γέροντες και οι γριές των παιδικών μου χρόνων, όσοι εξαλείφθηκαν τόσο αιφνίδια μες τη ζωή μου και λιγόστεψαν στη μνήμη, πρόσωπα, που ξεθώριασαν στον ασβέστη του χρόνου, σύντροφοι, που κάποτε, πλανεμένος από τη νεότητα, τους θεώρησα παντοτινούς και αναλλοίωτους.
Άλλοι κρατούν τη σύνοψη με τις σταλαγματιές τις κίτρινες και σιγοψέλνουν, άλλοι ξεριζώνουν τα κεριά από τα μανουάλια και άλλοι σηκώνονται στο πέρασμα του θυμιάματος και του διάκου. Η περιφορά αγιάζει όσα υπήρξαν. Και όσα πέρασαν δέονται για αυτά που θα έλθουν. Και όλοι μαζί ετούτοι που νήστεψαν τα επίγεια μεταλαμβάνουν την οδύνη του ανθρώπου μπροστά στην ωραία πύλη.
Παιδιά μικρά που χάθηκαν από αρρώστια ή ατύχημα, ιεροπαίδες ντύνονται την αθωότητα, τα στιχάρια και τα οράρια κρατώντας τους σταυρούς του μαρτυρίου.
Οι θύρες ανοίγουν και πληθαίνει το φοβερό εκκλησίασμα. Στις εικόνες οι προφήτες και οι άγιοι και οι βιβλικές σκηνές πυρπολούνται από θείο φως και ενσαρκώνονται. Ο ναός όλος κινείται και ανυψώνεται και αιωρείται μαζί με μελίσματα βυζαντινά, φθόγγους αρχαίους και μοιρολόγια παλιά, αιολικά.
Οι ψαλμοί γίνονται θρόισμα, που λικνίζει τις κανδήλες, ισοπεδώνει την έπαρση, πριν κατευθυνθεί προς την Παναγία την απροσμάχητη.
Κι εκεί κάτω από τον άμβωνα, οι δικοί μου νεκροί, οι αγαπημένοι απόντες, εκείνοι που με τη στοργή τους ανεξάληπτα καθόρισαν οτιδήποτε έμελε να γίνω, κρατούν από το χέρι ένα αγέννητο παιδάκι.
Η νύχτα προχωρά και οι ψυχές οι κατανυκτικές ανασκιρτούν στην έλευση του Κυρίου. Προχωρά ο Χριστός και αγάλλεται η χειμερινή εκκλησία και το κοιμισμένο χωριό και οι ψυχές δέχονται τη συγκατάβαση και την ευλογία Του.
Υπάρχουν κάποιες βραδιές ερημικές που ο καθένας στη ζωή του θα ακούσει τα αόρατα σήμαντρα της μυστικής λειτουργίας. Αρκεί ο νους του να έχει ερωτευτεί τα άυλα και τα αφανέρωτα.
- Το λουλούδι της ευτυχίας
Ευστράτιος Παπάνης
Είναι η ευτυχία ένα λουλούδι, που ανθεί μόνο κοντά στα λουλούδια της ευτυχίας των άλλων.
Δυσεύρετο νομίζουν οι δύσπιστοι πως είναι, όμως αυτό αλλάζει μορφές και χρώματα, παραλλάσσεται και μεταμορφώνεται, για να μην καταλαβαίνουμε πως θάλλει μέσα στις ζωές και την ευτυχία των διπλανών.
Χωρίς αυτές δε ζει, δε μεγαλώνει, δεν μεταλαβαίνει την άνοιξη.
Κρυμμένο πάντα δίπλα μας, αόρατο με τη μεταμφίεση της απλότητας, χάνεται ώστε όλοι παράφορα να το ψάχνουν.
Λουλούδια πολλά προσπαθούν να του μοιάσουν, για να ξεγελάσουν τους αφελείς και να πλανέψουν τους αμύητους.
Αντιγράφουν τη μορφή, μιμούνται την υφή και προσποιούνται το κάλλος του.
Όμως ποτέ δεν μπορούν να προσεγγίσουν την οσμή του.
Όταν κάποιος το βρει, θα μαραζώσει, αν το μεταφυτέψει μακριά από τους κήπους των λουλουδιών της ευτυχίας των άλλων.
Γιατί το μαραίνει η μοναξιά, του μαυρίζει τα πέταλα η ιδιοτέλεια, ξεριζώνει τους μίσχους του η φιλαυτία.
Οι σοφοί θα σας πουν πως ευωδιάζει μόνο όταν το αφήνεις να σκορπίζει τη γύρη του ελεύθερο στον κόσμο όλο.
Μόνο τότε το άρωμα του σπαταλά, όταν τρυπώνει στις καρδιές όσων το περιστοιχίζουν. Και εξεγείρονται οι καρδιές αυτές και επαναστατούν οι αισθήσεις, που το περικλείουν.
Και αγαλλιάζει κι ο Θεός, όταν αντιλαμβάνεται πως αντικαθρεφτίζει το λουλουδάκι τούτο τη μοιρασμένη ευτυχία και όχι την ηδονή μόνο του κατόχου του
Μα δεν ξέρουν οι πιο πολλοί άνθρωποι να το φροντίσουν. Ακόμα κι όταν καταφέρνουν να το ανακαλύψουν, οι πράξεις τους το βεβηλώνουν.
Το νιώθουν καμία φορά να φουντώνει στους λογισμούς τους, να πάλλεται σαν σκέψη παιδική και νομίζουν πως ζητά πολλά, για να αναγεννιέται.
Όμως αυτό σκιρτά από αγάπη, που δε ζητά τίποτα. Ούτε καν τον εαυτό της..
Φοβούνται να αφήσουν τους άλλους να το πλησιάσουν μην τυχόν και το ποδοπατήσουν.
Το περιορίζουν σε βάζα του εγωισμού και θερμοκήπια αλαζονείας.
Βάζουν φύλακες να το φυλάνε: άλλους ανθρώπους, έρωτες, χρήματα, δόξες, έπαρση.
Φοβούνται μην περάσει ο χρόνος τους δίχως να το βρουν κι αν κάποτε το βρουν να μην το χάσουν. Όμως η έγνοια σκοτώνει την ευτυχία. Και η προσπάθεια να το κατακτήσεις το εξαϋλώνει.
Κι όλοι προσπαθούν και προσπαθούν Γιατί φθονεροί ήταν οι δαίμονες, που χρόνια πριν, το λουλούδι της ευτυχίας είδαν και είπαν:
Κάποτε το ανθάκι αυτό στον Παράδεισο φύτρωνε. Και σήμερα κουβαλά την ανάμνηση του
Γι αυτό η ευτυχία είναι ταπεινή και ευλογία για εκείνους, που καταλαβαίνουν πως ανθεί δίπλα μόνο στα λουλούδια της ευτυχίας των άλλων
Και κατάρα άφησαν βαριά να μαραίνεται αν μάτι κακοπροαίρετο το αντικρίσει και να πληγώνεται αν με δόλο πάει κάποιος να το αποκτήσει.
Αν, λοιπόν, θέλετε και σεις το αποτύπωμα το μικρό της Εδέμ να γίνει δικό σας, ψάξτε να το βρείτε εκεί που πονούν οι άλλοι και ρίξτε το σπόρο του, που μες με το νάμα της ψυχή σας θα έχετε προετοιμάσει.
Και τόσο βαθιά θα ριζώσει, όσο είναι το μέτρο της αγάπης σας…
—
Πολυχώρος Συμβουλευτικής
Συμβουλευτικές Υπηρεσίες
Ατομικές συνεδρίες και συμβουλευτικές παρεμβάσεις για θέματα τροποποίησης συμπεριφοράς, ζητήματα ψυχικής υγείας και αιτήματα αναδόμησης δεξιοτήτων.
Προκαλέστε και διαχειριστείτε την αλλαγή στη ζωή σας.
Παραδείσου 5, Αγία Παρασκευή Αττικής
Διαδικτυακά για όλη την Ελλάδα και Κύπρο
Κάντε κράτηση για διά ζώσης ή διαδικτυακό ραντεβού στο σύνδεσμο:
https://forms.gle/kTgYCb8gyUrdS6sk8
Υπεύθυνος: Δρ Ευστράτιος Παπάνης
email: polyhoros@polyhoros.net
Τηλ. 6980541390
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου