Έντεκα μικρά κείμενα
Δρ Ευστράτιος Παπάνης
Επίλογος
Για όλους εκείνους τους επιλόγους, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν έχεις γράψει έστω και μία γραμμή στην ιστορία..
—-
Θαύμα
Είτε για αγώνες είτε για σχέσεις είτε για θρησκείες είναι άλλο να πιστεύεις στα θαύματα κι άλλο να χρειάζεσαι ένα θαύμα για να πιστέψεις.
—-
Το κριτήριο της ομορφιάς
Αν θέλετε να δώσετε κίνητρο και έμπνευση στη ζωή σας, ακολουθήστε, δίχως σύνθετες ψυχολογικές αναλύσεις, αμφιβολία και αόριστη συγκατάβαση, αυτό που την ουσία του κοσμεί με το αισθητικό κάλλος και την ομορφιά.
Γιατί θα έχετε καταλάβει πως ένας φλογερός της εμψύχωσης λόγος πριν τη μάχη, ένα τραγούδι με νότες, που εξεγείρουν την καρδιά, μια πράξη με της αξιοπρέπειας την ωραιότητα, ένα απροσποίητο πρόσωπο, που σαν πολύχρωμο υαλογράφημα της σκέψης σας ενορχηστρώνει τα σκιρτήματα, ένα τοπίο ασκητικό, που του παραδείσου την απροσμέτρητη ευτυχία αντανακλά και δυο μάτια γυναικεία, θαλπωρή των ερώτων που κάθε γέννηση περικλείουν, είναι η διαβεβαίωση πως όσα θα επιδιώξετε θα είναι εξαίσια και αληθινά.
Η ομορφιά δεν μεταβάλλει την πεμπτουσία των πραγμάτων ή των ανθρώπων την υπόσταση, δεν ακυρώνει τα αντίθετα της, αλλά είναι ο ψίθυρος προς το σύμπαν, που επικυρώνει το αυθεντικό και το αρμονικό κάθε εγχειρήματος
—-
Του αιωνίου τα αφανέρωτα
Υπάρχουν μέρη, που το θνητό προσκυνά του αιωνίου τα αφανέρωτα, δίχως αμφιβολίες, ενδοιασμούς και επιχειρήματα.
Μέσα σε κατανυκτικούς ναούς και καθαγιασμένα κοιμητήρια, δίπλα σε αρχαία ιερά και σε αφιερώματα επιτύμβια.
Σε προπατορικές μυσταγωγίες και σε εξορκισμών επικλήσεις, σε λόγια ποιητικά και στων στοχασμών το αποκάμωμα.
Μα πιο συχνά στης ψυχής τα λατρευτικά καταφύγια και στις μελωδίες των ύμνων, που ημερεύουν της ανυπαρξίας το φόβο.
Στων Παθών τα εγκώμια και στων ανθρώπων τις ανείπωτες τραγωδίες. Σε νοσοκομεία φρικτά, σε ανέλπιδες προσευχές και στων θρήνων τους στίχους.
Εκεί μπορείς να ξεχωρίσεις του χρόνου τα σημάδια στων πιστών τις καρδιές και στα πρόσωπα, στων τοίχων τα σκαλίσματα και στης γης τις ρωγμές και τα χάσματα.
Κι όμως μέσα στην τόση φθορά αναδύεται απροσμάχητη μια νέα Γέννηση της Ζωής και του Θανάτου συνθηκολόγηση.
—-
Απόγνωση
Κι αν σταλάξεις, από απόγνωση ή απροσεξία, μια σταγόνα μόνο γνώσης στο ποτό μέσα του έρωτα ή αντίληψη στα χείλη της με τα χρόνια κερδισμένης, φαρμάκι γίνονται και τίμημα, που ο θάνατος μόνο εξαργυρώνει..
—-
Στις παλιές αγάπες κατοικεί η καρδιά μου
Σε εκείνες, που ήδη ηττημένες από το θλιβερό τέλος τους
ξαναζούν δανεικές αυγές, τρυπώντας των μελλοντικών πόθων τις φλέβες.
Και καθορίζοντας το εύρος των προσχημάτων μας σε κάθε νέα γνωριμία και έξαψη.
Τραγικές μέσα στα σάβανα της μνήμης τους
Μα ιοβόλες μέσα στις όψιμες αιτιάσεις και ερμηνείες τους
—-
Συναυλία
Η ηθική μιας κοινωνίας μοιάζει με την αρμονία, που επιτυγχάνει το κοινό της συναυλίας, όταν τραγουδά: Όλες οι αποχρώσεις των ήχων, ορθές και παράφωνες, βαθύφωνες, βαρύτονες, μεσόφωνες και υψίφωνες αναμιγνύονται, έτσι ώστε ο μέσος όρος να διασώζει τα προσχήματα και να καλύπτει τα φάλτσα, ως ένας μηχανισμός αυτορρύθμισης.
Αρκούν, όμως, τα υποκριτικά ουρλιαχτά των διεφθαρμένων στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στον τύπο, σε κάθε έκφανση του συστήματος, η συνένοχη σιωπή των αδιάφορων και η ανοχή των καλών, ώστε να μετατρέπεται το τραγούδι του κόσμου σε κακόηχο κονσέρτο και θλιβερή σκευωρία.
—-
Αστοχία
Νομίζει κανείς μες στην αστοχασιά της νιότης πως είναι το γήρας μια κατάσταση του σώματος και του πνεύματος το αποκάμωμα.
Κι όμως με τα χρόνια παλιώνουν οι τόποι, μαραζώνουν τα κτίρια, σκουριάζουν οι αναμνήσεις, αρρωσταίνουν οι αγάπες, ανίατες γίνονται οι αξίες, και ανάπηρα μένουν τα ινδάλματα, που πιστέψαμε.
Μα πάνω από όλα έχουν εγκαταλείψει όλοι εκείνοι, που σαν σέλας ομόρφυναν τα βήματα μας.
Και τότε το μόνο που σου μένει είναι να πας να τους βρεις ή να πορευτείς προς ένα απέραντο τίποτα, χωρίς να ξέρεις ποιο από τα δυο είναι το καλύτερο.
—-
Αιφνιδίως
Πάντα καταλαβαίνουμε πότε ξεκινά ο έρωτας: Όταν οι προσδοκίες, οι ελλείψεις μας και ο ιδανικός εαυτός καθρεφτίζονται στους πόθους για ένα μόνο πρόσωπο. Όταν η ύπαρξη μας χωρά στο σκίρτημα μιας άλλης καρδιάς, όπως ο ήλιος στην πρωινή σταγόνα.
Κι όμως, πόσο πιο δύσκολο να διακρίνουμε τη μέρα, που αρχίζει η παρακμή του. Την ώρα που πιο πολύ δε γίνεται, που παραπάνω δεν έχει. Γιατί ελάχιστοι τολμούν να αποχωρούν τη στιγμή, που ο ίμερος θριαμβολογεί στο απόγειό του, ώστε ανεξίτηλος και τέλειος να παραμένει.
Πλάσματα της φθίσης προτιμάμε το θνητό, αιώνιο να ονομάζουμε, παρά με τον αιφνίδιο θάνατο το άπειρο να του χαρίσουμε.
—-
Κάθε φορά που χάνεται ένας άνθρωπος
Κάθε φορά, που χάνεται ένας άνθρωπος, όλο το Σύμπαν μεταβάλλεται, για να εξελιχθεί δίχως να περιλαμβάνει τα αποτελέσματα των επιλογών, εκείνου, που δεν μπορεί πια να επιδράσει.
Όταν όμως δολοφονείται ένας άνθρωπος η πλάση αναδιπλώνεται, για να αποτρέψει την πιθανότητα η ασχήμια της πράξης να στιγματίσει την πορεία της οικουμένης.
Οι φονιάδες, και όσοι τους συγκαλύπτουν, σταματούν να έχουν οποιαδήποτε θέση μέσα στον κόσμο.
—
Έγιναν οι δεήσεις σιωπές
Τα χρόνια έσβησαν τα λόγια από τις προσευχές και τά’καναν λυγμούς και μες στο στήθος πόνο.
Αφαίρεσαν από τη δέηση τα νοήματα, από τις παρακλήσεις εξάλειψαν τα μέτρα, τα δοξαστικά απογύμνωσαν από τις γήινες συλλαβές και πυρπόλησαν το νου, καθώς προσπαθούσε να μιλήσει στο Αιώνιο.
Παίρνει το φέγγος των καντηλιών τους ψαλμούς, με συγχορδίες τους ντύνει της σιωπής, με την ευλάβεια τους περιλούζει του ασήμαντου και άρρητους στο Δημιουργό τους απευθύνει.
Δεν έχουν πια ήχο οι ικεσίες και τροπάρια έγιναν οι απουσίες των εγκοσμίων. Μόνη προσκύνηση η άφατη αγάπη. Ξεχείλισε η απώλεια.
Μα μια ψυχή δεν πρόλαβε να την συγκρατήσει.
Δάκρυ την έκανε βουβό και στο πάτωμα την άφησε να κυλήσει της εκκλησίας.
Κι εκείνο αφιερωμένο στης ανθρωπότητας τα πάθη, αλύτρωτο και ηφαιστειακό, τρύπησε τη γη και τα χθόνια. Κραυγή έγινε προς τους νεκρούς και προς τον Κύριο θρήνος.
Τα χρόνια έσβησαν τα λόγια από τις προσευχές.
Και λέξεις δεν υπάρχουν να εξαγνίσουν την αγάπη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου