Στα ξέφωτα της κατάθλιψης
Δρ Ευστράτιος Παπάνης https://psichologiagr.com Η κατάθλιψη δεν έχει ποτέ ένα πρόσωπο. Με Ύδρα Λερναία ομοιώθηκε, που μέσα σου για χρόνια κυοφόρησες, ενώ την είχες νιώσει να αναγεννιέται, να αναμορφώνεται και να τρέφεται με τις ανασφάλειες, τις ατολμίες και τις πίκρες, που απερίσκεπτα είχες περισυλλέξει. Μέδουσα, που υπέθαλψες, χωρίς να μπορείς να κοιτάξεις κατάματα, μην πετρώσεις τις ελπίδες σου. Σειρήνα, που τις χορδές της ευαισθησίας σου ανακάλυψε, για να παίξει τους πιο θρηνητικούς σκοπούς της δικής σου της ύπαρξης. Πολλαπλές οι εκφάνσεις και οι μεταμφιέσεις της, αθόρυβοι οι θίασοι και οι οιωνοί, που συνοδοιπορούσαν, μέχρι που η αναγνώριση και η αποδοχή της να έχει γίνει έλος δυσχερές και περίπλοκο, δίχως διαφυγή και ξέφωτα. Γιατί ο καθένας υπομένει την ολόδικη του, προσωπική και ανεπανάληπτη κατάθλιψη, σαν Σίσυφος, που δεν προσδοκά πια την εξιλέωση καμιάς κορυφής και τη λύτρωση. Είναι, λοιπόν, ορθότερο να μιλάμε για «καταθλίψεις» όχι μόνο γιατί οι καταστάσεις αυτές διαφέρουν